ન્યૂયોર્કથી દુબઈ થઈને અમદાવાદ પહોંચેલી ફ્લાઈટમાંથી ઉતરીને બહાર આવી રહેલા મુસાફરો તરફ કમલનાથ
મટકુંય માર્યા વગર જોઈ રહ્યા હતા. એમની સાથે ઊભેલું બોડીગાર્ડ્ઝનું ટોળું પણ હાથમાં શામ્ભવીના ફેવરિટ
ઓર્કિડના ફૂલનો ગુલદસ્તો, ચોકલેટનું પેકેટ લઈને ‘બેબી’ની પ્રતીક્ષા કરી રહ્યું હતું. થોડે દૂર ઊભેલો શિવ હજી
કમલનાથની નજરે નહોતો ચઢ્યો. એની નજર પણ એરપોર્ટના એક્ઝિટ ગેટમાંથી બહાર આવતા લોકો તરફ જ હતી.
એમની સાથે ઊભેલા પદ્મનાભ અને મોહિની પણ ઉત્સુકતાથી શામ્ભવીની પ્રતીક્ષા કરી રહ્યા હતા.
અચાનક કમલનાથના ચહેરા પર એકદમ ઝળાંહળાં સ્મિત રેલાયું. ટ્રોલીને ધક્કો મારતી એક છોકરી ફાટેલા
જીન્સ, એકદમ લુઝ ટોપ અને એના વિખરાયેલા વાળ સાથે બહાર આવી રહી હતી. એણે કમલનાથજીને જોયા.
સ્મિત કરીને પોતાનો હાથ ઊંચો કરી પિતા તરફ વેવ કર્યું, પરંતુ એની દ્રષ્ટિ સામે ઊભેલા ટોળાંમાં કોઈકને શોધી રહી
હતી. એણે શિવને જોયો… એ લગભગ દોડી. ટ્રોલીને ધક્કો મારતી એણે રેલિંગ વટાવી, બહાર નીકળવાના વળાંક
પાસે ઊભેલા શિવને જોઈને એણે ટ્રોલી છોડી દીધી. બંને હાથ પહોળા કરીને એણે શિવના ગળામાં લપેટી દીધા.
પોતાના શરીરનું વજન શિવ ઉપર એવી રાતે નાખ્યું કે, શિવે એને ઊંચકી જ લેવી પડે. શામ્ભવી બેફીકર હતી, પણ
શિવને ખબર હતી કે કમલનાથ એમને જોઈ રહ્યા છે. શિવ સહેજ સંકોચાયો.
‘સીધી ત્યાં કેમ ગઈ?’ મોહિનીએ કુતૂહલના બહાના સાથે પણ તીખા અવાજે પૂછ્યું. કમલનાથના ભાઈ
પદ્મનાભની પત્ની ઈર્ષા અને અહંકારનું જીવતું જાગતું પૂતળું હતી. આટઆટલા વૈભવ પછી પણ કમલનાથે બધો
વહીવટ પોતાના હાથમાં રાખ્યો હતો એ વાતનો મોહિનીને બહુ અફસોસ હતો. એ સમયસમયાંતરે પદ્મનાભ ચૌધરીને
આ મુદ્દા પર ઉશ્કેરવાનો પ્રયાસ કરતી, પણ પદ્મનાભ તો નખશિખ ‘લક્ષ્મણ’ હતો. ભાઈની કોઈપણ સાચી-ખોટી,
ભલી-બૂરી વાત પદ્મનાભ માટે અંતિમ સત્ય હતી. મોહિનીના મ્હેણાં-ટોણાં કે ચઢવણી પદ્મનાભ માટે પત્થર પર પાણી
પૂરવાર થતાં.
મોહિનીનો સવાલ સાંભળીને પદ્મનાભે જરા સ્મિત સાથે કહ્યું, ‘અરે! બાળપણનો દોસ્તાર છે એનો! આ
ઉંમરના ને પેઢીના છોકરાંઓ માટે એમના દોસ્તો જ સર્વસ્વ હોય.’ કહીને એણે કમલનાથનું મન બીજે વળે એ માટે
દલીલ કરી, ‘આપણા હેમલ-શ્યામલ પણ એરપોર્ટથી સીધા દોસ્તારોને ત્યાં નથી જતા રહેતા?’
‘પણ, એ તો દર વર્ષે આવે છે.’ મોહિનીએ કહ્યું. હેમલ અને શ્યામલ પદ્મનાભના ટ્વિન્સ દીકરાઓ હતા. એ
બંને શામ્ભવીથી ત્રણ વર્ષ નાના હતા. અત્યારે એ પણ અમેરિકા ભણતા હતા. મોહિનીએ વળી પાછી એ જ વાત
કાઢી, ‘આ તો ચાર વર્ષે…’ એણે ત્રાંસી નજરે કમલનાથ સામે જોયું, ‘સમર અને વિન્ટર બ્રેકમાં તો દુનિયા ફરવા ગઈ!
ચાર વર્ષમાં ઘરે આવી જ નહીં! ને હવે, આવી ત્યારે…’ એ સતત કમલનાથના પ્રતિભાવ જોઈ રહી હતી, ‘એકવાર
અહીંયા આવીને મોટાજીને મળીને ગઈ હોત તો…’ મોહિનીએ થોડું વધુ મીઠું ભભરાવ્યું, ‘મોટાજી કેટલી રાહ જોતા
હતા એની!’
મોહિનીના શબ્દોથી કમલનાથને જરા લાગી તો આવ્યું. ચાર વર્ષે પાછી ફરેલી દીકરી પોતાને મળવાને બદલે
પહેલાં શિવને મળી એ વાત એમને બહુ પચી નહીં, આજુબાજુ ઊભેલું બોડીગાર્ડ્ઝનું ટોળું, લલિતભાઈ બધાની સામે
આ એમને જરા ખૂંચ્યું. એમણે તરત જ મન મનાવીને શામ્ભવી તરફ ચાલવા માંડ્યું. બોડીગાર્ડ્ઝ અને લલિતભાઈ
પણ એમની સાથે જોડાયા.
શામ્ભવીને ઊંચક્યા પછી પોતાનું બેલેન્સ જાળવવા માટે શિવ સહેજ ઝૂક્યો, શામ્ભવી એના ગાલ ઉપર એક
પપ્પી કરી દીધી, ‘આવવું પડ્યું ને, લબાડ! તારા પ્રાઈમ ટાઈમ શોનું શું થયું?’
હસતાં હસતાં શિવે પ્રયત્નપૂર્વક શામ્ભવીને નીચે ઉતારી. શિવના ગાલમાં સુંદર ખંજન પડતા હતા. એની
મોટી, કાળી ભાવવાહી આંખોમાં સહેજ ભીનાશ હતી, ‘તને ના પાડવાની હિંમત છે મારી?’ એણે કહ્યું, પછી સહેજ
ધીમા અવાજે ઉમેર્યું, ‘તારા બાપુ રાહ જુએ છે.’
‘હમમ્’ શામ્ભવીએ ડોકું ધૂણાવ્યું, ‘એમની સાથે ઘરે જ જવાની છું. બે મિનિટ તને સરખી રીતે મળી તો લઉ’,
કહીને એણે શિવનું ચાઈનિઝ કોલરનું લીનનનું શર્ટ બેય બાજુથી પકડીને એને હચમચાવ્યો, ‘હજી એટલો જ હેન્ડસમ
અને એટલો જ લઘરો છે તું.’ કહીને એને હળવો ધક્કો માર્યો, ‘ને એટલો જ જુઠ્ઠો પણ!’
‘થેન્ક યૂ.’ શિવે ફરી સ્મિત કર્યું, ‘બદલાઈ જાય એને મોસમ કહેવાય, માણસ નહીં.’ શામ્ભવી એના ગાલના
ખંજન સામે જોઈ રહી.
‘ઘરે પહોંચું એટલે બે કલાકમાં મને પિક કર…’ શામ્ભવીએ હુકમ કર્યો. શિવે કશું બોલ્યા વિના ડોકું ધૂણાવ્યું.
ત્યાં સુધીમાં કમલનાથ નજીક આવી પહોંચ્યા હતા એટલે શામ્ભવી દોડીને પિતા તરફ ગઈ. એણે બંને હાથ
એવી જ રીતે પિતાના ગળામાં પરોવ્યા. કમલનાથના ખરબચડા, કરડા ચહેરા પર શામ્ભવીએ બે-ચાર પપ્પીઓ કરી
દીધી. એમની છાતી પર માથું ઘસ્યું ને વહાલથી કહ્યું, ‘આઈ મિસ્ડ યુ.’ બાપ-દીકરી બંનેની આંખોમાં આંસુ આવી
ગયાં. કમલનાથે શિવ સામે જોઈને સહેજ માથું નમાવ્યું, શિવે નમસ્તે કર્યું. શામ્ભવી પહેલાં પદ્મનાભ અને પછી
મોહિનીને પણ ભેટી. પદ્મનાભને આપેલા આલિંગન અને મોહિનીને ભેટવામાં શામ્ભવીની એમના તરફની જુદી જુદી
ઉષ્મા સ્પષ્ટ દેખાઈ આવી.
‘આવતાંની સાથે સીધો શિવ દેખાયો તને?’ મોહિનીએ તક છોડી નહીં, ‘મોટાજી ક્યારના…’
‘કાકી! શિવ મને અહીંયા બે જ મિનિટ મળવાનો છે. બાપુ સાથે ઘરે જ આવવાની છું હું!’ શામ્ભવીએ કહ્યું,
‘બાપુને તો એવું કંઈ નથી. નથી ને બાપુ?’ કહીને એણે પિતાના હાથમાં હાથ પરોવી દીધો. ઘડીભર પહેલાં જે ઓછું
આવ્યું હતું એ વાત કમલનાથના મનમાંથી નીકળી ગઈ. બાપ-દીકરી ચાલવા લાગ્યાં. પિતાને વળગીને ગાડી તરફ જઈ
રહેલી શામ્ભવીએ પાછળ ફરીને શિવને મુક્કો બતાવ્યો. શામ્ભવીના બાલિશ અને બેફીકર વર્તનથી શિવને ફરી હસવું
આવી ગયું.
ટાઈપિસ્ટના મોટર સાઈકલ પાસે પહોંચીને એમાં ચાવી નાખતા પહેલાં શિવની નજર સામે જ એણે કેટલાંય
વર્ષોનો ભૂતકાળ સડસડાટ પસાર થઈ ગયો. આ દોસ્તી, યારી, બ્રોકોડ એમની વચ્ચે છેક બાળપણથી હતું. શિવ માટે
શામ્ભવીની ઈચ્છા એ જ આદેશ બની જતી. એ શામ્ભવીને ક્યારેય નારાજ કરી શકતો નહીં ને બીજી તરફ શિવની
સાથે દોસ્તી થયા પછી શામ્ભવીએ બીજા કોઈ મિત્રો જ બનાવ્યા નહોતા એમ કહીએ તો ચાલે. એની બર્થ ડે પાર્ટીમાં
કમલનાથના સેંકડો મહેમાન હોય, પણ શામ્ભવીના ગેસ્ટ લિસ્ટમાં માત્ર શિવ દેસાઈ સિવાય કોઈ ન હોય! એણે મોટર
સાઈકલ સ્ટાર્ટ કરી અને ઓફિસ તરફ નીકળી ગયો. બે કલાકમાં શામ્ભવીને એના ઘરેથી પિક કરવાની હતી…
કમલનાથ ઘેર પહોંચ્યા ત્યારે સાડા નવ થયા હતા. નારિયેળી અને ખજૂરીના વૃક્ષો ઉપર નાનકડી ફેરી લાઈટ્સ
લગાવીને શામ્ભવીના સ્વાગતની તૈયારી કરવામાં આવી હતી. આખો સ્ટાફ શામ્ભવીને આવકારવા મુખ્ય દરવાજે
ઊભો હતો. એ ગાડીમાંથી ઉતરી, સૌથી પહેલાં જડીબેન પાસે ગઈ. જડીબેન કમલનાથના ઘરમાં શામ્ભવીના જન્મ
પહેલાંથી હતા. ખરેખર તો રાધાબેનના ગયા પછી શામ્ભવીને ઉછેરવામાં જડીબેનનો સાથ ન હોત તો કદાચ,
કમલનાથ આ અઘરું કામ ન કરી શક્યા હોત! શામ્ભવી માટે જડીબેન એના વડીલ, ક્યારેક મા તો ક્યારેક સહેલી બન્યાં
હતાં… એ જડીબેનને ભેટી પડી. એની પીઠ પર હાથ ફેરવતા જડીબેન રડતાં રહ્યા.
ઘરમાં પ્રવેશતાની સાથે શામ્ભવી રાધાબેનના ફોટા પાસે ગઈ. ત્યાં જ ઊભી રહીને થોડીક ક્ષણ માના ફોટાને
નિહાળતી રહી, એ. એની આંખોમાં ઝળઝળિયાં આવ્યાં. કમલનાથે વહાલથી એના ખભે હાથ મૂક્યો. શામ્ભવીએ
આંખો લૂછીને પિતા તરફ જોઈ સ્મિત કર્યું, ‘હવે હું અહીં જ રહેવાની છું. તમારી સાથે’ એણે કહ્યું.
‘ક્યાંય જવા પણ નહીં દઉ તને.’ કહેતાં કહેતાં કમલનાથ રડી પડ્યા, ‘તારા વગર આ ઘર ખાવા ધાય છે.’
કમલનાથ, પદ્મનાભ, મોહિની, લલિતભાઈ અને શામ્ભવી ડાઈનિંગ ટેબલ પર ગોઠવાયાં. બધું જ એનું
ગમતું-ભાવતું ભોજન તૈયાર હતું. જમતાં જમતાં કમલનાથે પૂછ્યું, ‘હવે શું કરવાનો વિચાર છે?’
‘હવે શું કરવાનું હોય?’ મોહિનીએ તાપસી પૂરાવી, ‘ધામધૂમથી લગ્ન કરીશું તારાં.’ કમલનાથના ચહેરા પર
સ્મિત આવી ગયું. પદ્મનાભે પણ વહાલથી શામ્ભવી તરફ જોયું.
શામ્ભવીએ એના પ્રિય સમોસાનો ડૂચો મારતાં કહ્યું, ‘થોડા દિવસ તો આરામ કરીશ, રખડીશ, મજા કરીશ…’
‘પછી કરીશું લગ્ન…’ કમલનાથે કહ્યું.
‘ના હોં!’ સૌએ શામ્ભવી તરફ જરા આશ્ચર્યથી જોયું, ‘પછી પીએચડી કરવું છે, ક્રિમિનલ સાયકોલોજીમાં.’
બેફીકર શામ્ભવી જમવામાં વ્યસ્ત હતી. કમલનાથ કશું બોલ્યા નહીં, પણ એમની અને લલિતભાઈની નજર એકમેક
સામે પ્રશ્નાર્થચિહ્નની જેમ ટકરાઈ. લલિતભાઈએ આંખોથી જ કમલનાથને શાંતિ રાખવાની વિનંતી કરી. એમણે તો
અનંત સોમચંદ સાથે શામ્ભવીના લગ્નની તારીખ પણ કઢાવી રાખી હતી. આ છોકરી તો આવનારા પાંચ વર્ષનો
પ્લાન બનાવીને આવી હતી!
‘એટલું બધું ભણીને શું કરવું છે તારે?’ મોહિનીથી પૂછ્યા વગર ન રહેવાયું.
‘મારે આ દેશ માટે કામ કરવું છે. પીએચડી પછી કદાચ, યુપીએસસીની પરીક્ષા પણ આપવી છે…’ શામ્ભવી
હજી જમવામાં જ વ્યસ્ત હતી. એ કમલનાથ સામે જોયા વગર બોલી રહી હતી, પણ આટલું સાંભળ્યા પછી
કમલનાથની નજર શામ્ભવી પરથી હટી શકી નહીં, ‘મારે આ દેશની જેલ માટે કામ કરવું છે. કેદીઓની હાલત
સુધારવા, એમના માનસિક આરોગ્ય માટે કામ કરવું છે મારે.’ શામ્ભવી બોલી રહી હતી.
કમલનાથને અંતરસ જતી રહી. ભયાનક ઉધરસ ચડી ગઈ અને એમનો શ્વાસ રૂંધાવા લાગ્યો. પદ્મનાભે
ઊભા થઈને એમને પાણી આપ્યું, પણ ખાસ્સી વાર સુધી કમલનાથની ઉધરસ અટકી નહીં. એમણે એક ઘૂંટડો પાણી
પીધું. એમની આંખોમાં પાણી ધસી આવ્યાં હતાં. શ્યામવર્ણ ચહેરો તાંબા જેવો લાલ થઈ ગયો હતો. એમણે શામ્ભવી
તરફ જોયું, ‘આ બધા ફિતૂર ક્યાંથી ઘૂસ્યા છે તારા મગજમાં?’ એમણે લગભગ રૂંધાયેલા ગળે પૂછ્યું.
શામ્ભવીનું ધ્યાન પડ્યું કે, પદ્મનાભ અને મોહિની એકબીજાની સામે જોઈ રહ્યા હતા, પણ એમની એકમેક
સાથે ટકરાતી નજરોમાં ભય હતો કે, ચિંતા… શામ્ભવીને સમજાયું નહીં. એને એ બે જણાંની દ્રષ્ટિમાં કોઈ વણઉકલ્યા
રહસ્યની ગંધ આવી, પણ એણે એ વાત ખંખેરીને નવાઈથી આંખો નચાવી, ‘ફિતૂર?’ એણે વહાલથી દલીલ કરવાનો
પ્રયાસ કર્યો, ‘તમે તો હોમ મિનિસ્ટર રહી ચૂક્યા છો, બાપુ! તમને નથી ખબર આ દેશની જેલની હાલત? કોઈએ તો
કામ કરવું જોઈએ…’ શામ્ભવીએ પિતાની આંખોમાં આંખો પરોવી, ‘મને યાદ છે, હું સાવ નાની હતી ત્યારે એકવાર
જેલના એક કાર્યક્રમમાં તમારી સાથે આવેલી.’ એણે યાદ કરવાનો પ્રયત્ન કર્યો, ’15મી ઓગસ્ટ કે 26મી જાન્યુઆરી…
કંઈ તો હતું!’
‘જો બેટા!’ સામાન્ય રીતે ચૂપ રહેતા પદ્મનાભને મોટાભાઈનો ચહેરો જોઈને આમાં વચ્ચે બોલવું અનિવાર્ય
લાગ્યું, ‘એવું છે કે, તારે પીએચડી કરવું હોય તો ચોક્કસ કર, પણ આ જેલની અને ક્રિમિનલ સાયકોલોજીની દુનિયા
આપણાથી બહુ જુદી છે. ફિલ્મોમાં જે દેખાય છે એવું નથી હોતું. ગુનેગારો સાથે…’
‘કોઈ જન્મથી ગુનેગાર નથી હોતું.’ શામ્ભવીએ પૂરા આત્મવિશ્વાસ સાથે દલીલ કરી, ‘સમય અને સંજોગો
એમને ગુનેગાર બનાવે છે. એમાંના કેટલા બધા હોય છે જે પછીથી પસ્તાય છે, ડિપ્રેશનમાં જાય છે, આપઘાત કરે
છે…’ કમલનાથ વચ્ચે કઈ બોલવા ગયા, પણ શામ્ભવીએ એમને અટકાવ્યા, ‘બાપુ, તમને તો ખબર જ છે ને? જેલમાં
ગયેલા બધા સાચ્ચે સાચ ગુનેગાર નથી હોતા. એમાંના કેટલાકને તો બિચારાને ફસાવીને…’
‘આપણે એમાં શું?’ મોહિનીએ વળી બિનજરૂરી મમરો મૂક્યો, ‘આપણે કઈ લોકોની જિંદગી સુધારવાનો ઠેકો
લીધો છે? સારા ઘરની છોકરીઓ જેલમાં કામ ન કરે.’
‘કેમ?’ અવાજમાં તીખાશ સાથે શામ્ભવી સીધી કાકી સાથે ટકરાઈ, ‘સારા ઘરના લોકોએ માત્ર એસીમાં
રહેવાનું, મોલમાં શોપિંગ કરવાનું, વિદેશમાં વેકેશન કરવાનું… બસ? આ દેશ પ્રત્યે આપણી કોઈ જવાબદારી નથી?’
‘મેં તો પહેલાં જ કહ્યું હતું… ચાર વર્ષ છોકરી એકલી રહે એટલે…’ મોહિનીએ સીધું કમલનાથ તરફ જોઈને
કહ્યું. એની બાજુમાં બેઠેલા પદ્મનાભે એનો હાથ પકડીને દબાવ્યો, પણ ત્યાં સુધીમાં તીર છૂટી ચૂક્યું હતું. મોહિનીના
શબ્દો કમલનાથની છાતીમાં સોંસરવા ઉતરી ગયા.
‘જેલ-બેલની વાત પડતી મૂક.’ દીકરી સાથે ભાગ્યે જ આ સૂરમાં વાત કરતા કમલનાથની આંખોના ખૂણા
લાલ થઈ ગયા હતા, ‘આમ તો પીએચડી કરવામાં જ મારી મંજૂરી નથી, પણ છતાંય તારી જીદ હોય તો ક્રિમિનલ સાયકોલોજી
સિવાયનો વિષય પસંદ કરજે.’ એમનું ભોજન પૂરું નહોતું થયું, છતાંય એ ઊભા થઈ ગયા. હાથ ધોવડાવવા માટે
પીત્તળનો બાઉલ અને જગ લઈને આવેલો માણસ અસમંજસમાં ઊભો રહ્યો, ‘તારી બધી ઈચ્છાઓ અને જીદ પૂરી
કરી છે. કદી તને ઓછું ન આવે તેવો પૂરો પ્રયાસ કર્યો છે મેં…’ કમલનાથજી હવે એમની વહાલસોયી દીકરી સાથે વાત
નહોતા કરી રહ્યા. એક અજાણી છોકરીને ચેતવણી અથવા આદેશ આપી રહ્યા હોય એ રીતે કહી રહ્યા હતા. એમનો
અવાજ ઊંચો નહોતો, પણ શબ્દોની ધાર આરપાર નીકળી જાય એટલી તેજ હતી, ‘ક્રિમિનલ સાયકોલોજી, જેલ,
ગુનેગારો…’ એમણે ઊંડો શ્વાસ લીધો, ‘આ બધાથી દસ ગાઉ દૂર રહેજે. એ દિશામાં જવાનું તો ઠીક, જોવાનું પણ
નહીં.’ કહીને એમણે ઉમેર્યું, ‘આ મારી આજ્ઞા છે.’ કમલનાથે જે રીતે શામ્ભવી સામે જોયું એનાથી એ છેક ભીતર સુધી
ધ્રૂજી ગઈ.
‘પણ, કેમ?’ શામ્ભવીએ પૂછ્યું, ‘આમાં પ્રોબ્લેમ શું છે?’
‘હું જવાબ આપવો જરૂરી નથી સમજતો.’ કમલનાથે કહ્યું, ‘મેં ના કહી એટલે ના…’
શામ્ભવી ઉશ્કેરાઈ ગઈ. એ જવાબ આપવા જતી હતી, પણ એનાથી લલિતભાઈ સામે જોવાઈ ગયું.
લલિતભાઈએ ફરી એકવાર આંખો નમાવીને એને શાંત રહેવાનો ઈશારો કર્યો.
કમલનાથે વાત પૂરી કરતાં અંતિમ ચેતવણી ઉચ્ચારી, ‘તેં ઘણીવાર મારી આજ્ઞાને ઉવેખીને ધાર્યું કર્યું છે. મેં તને
માફ પણ કરી છે, એમ વિચારીને કે બાળક છે… એકની એક દીકરી છે… વહાલી છે… પણ આ વાતમાં હું તને માફ
નહીં કરું. જે દિવસે તેં મારી આ ચેતવણી કે આજ્ઞા વિરુધ્ધ કંઈ પણ કર્યું એ દિવસે હું તારી સાથે વાત કરવાનું બંધ કરી
દઈશ.’ આટલું કહીને કમલનાથજી એંઠા હાથ સાથે ડાઈનિંગ રૂમમાંથી બહાર નીકળી ગયા. ભોજન અડધું છોડીને
પદ્મનાભ એમની પાછળ ગયો. મોહિનીના ચહેરા પર એક હળવું સ્મિત આવીને પસાર થઈ ગયું. શામ્ભવીની આંખો
છલછલાઈ આવી. એક-બે ટીપાં એના ગાલ પર સરીને નીચે થાળીમાં પડ્યાં. એની સામે બેઠેલા લલિતભાઈ પણ
સહેજ મૂંઝવણમાં મૂકાઈ ગયા.
થોડીક ક્ષણ ડાઈનિંગ રૂમમાં એવો જ સન્નાટો છવાયેલો રહ્યો, પછી શામ્ભવી પણ બે હાથે ટેબલને ધક્કો
મારીને ઊભી થઈ, ‘કેમ?’ એણે લલિતભાઈ સામે જોઈને કહ્યું, ‘બાપુને શું પ્રોબ્લેમ છે?’
‘બેટા!’ લલિતભાઈએ સમજાવવાનો પ્રયાસ કર્યો, ‘ચિંતા કરે છે તારી.’
‘ચિંતા નથી કરતા… એમણે તો રીતસર ધમકી આપી મને.’ શામ્ભવીએ કહ્યું, ‘હું એમની જ દીકરી છું. મને
કારણ નહીં જણાવે તો હું એમની વાત નહીં માનું.’
એકવાર ‘ના’ પાડ્યા પછી કમલનાથ કોઈપણ વાતની મંજૂરી આપે એ અશક્ય હતું. બીજી તરફ, જિદ્દી અને
ધાર્યું કરતી આવેલી શામ્ભવી પિતાનો પૂરો જવાબ સાંભળ્યા વગર એમની વાત માની લે એવું તો નહીં જ બને! સામે
ઊભેલી શામ્ભવી, હાથ ધોયા વગર પોતાના રૂમમાં ચાલી ગયેલા કમલનાથની વચ્ચે હવે ગજગ્રાહ થવાનો હતો એ
વાત લલિતભાઈને સમજાઈ ગઈ. આ બે જણાંની વચ્ચે પોતે શું કરવું પડશે, અને શું કરી શકશે એની ગણતરી
લલિતભાઈના મગજમાં શરૂ થઈ. એ પણ ઊભા થઈને બહાર નીકળી ગયા, માત્ર મોહિની આરામથી ડાઈનિંગ ટેબલ
પર જમતી બેસી રહી.
(ક્રમશઃ)