રઝાકે બધા અંકોડા મનોમન ગોઠવ્યા. એ પછી એણે દત્તુભાઉને ફોન કર્યો. બંને વચ્ચે લગભગ 10 મિનિટ
સુધી વાતચીત થઈ. દત્તુભાઉએ આખી વાત સમજવાનો પ્રયત્ન કર્યો, પછી એમણે રઝાકને પૂછ્યું, ‘જીવંત આહે કી યા
લોકાંદ્વારે મારલે ગેલે માઝા ભાઉ?’
‘ખોટો દિલાસો નહીં આપું, સાહેબ.’ રઝાકે હિંમત ભેગી કરીને કહી દીધું, ‘હું માનું છું ત્યાં સુધી એ રાત્રે જ…’
એણે ઊંડો શ્વાસ લીધો, ‘કે પછી હોસ્પિટલ સુધી પહોંચાડ્યા પછી ત્યાં…’
‘ના!’ દત્તાત્રેયના અવાજમાં હવે તલવારની ધાર નીકળી આવી, ‘આ લોકોએ ચિત્તુને હોસ્પિટલ પહોંચવા જ
નહીં દીધો હોય. ઘરમાં જ કાસળ કાઢી નાખ્યું મારા ભાઈનું.’ દત્તાત્રેયનો અવાજ હવે ઠંડો અને નિષ્ઠુર થઈ ગયો,
‘ખતમ કરો આખા પરિવારને.’
‘વાત સાંભળો, સાહેબ.’ રઝાક પ્રમાણમાં સંતુલિત હતો. એને દત્તાત્રેયનો સ્વભાવ અને પ્રકૃત્તિ બંને બરોબર
સમજાતાં. ઉશ્કેરાટમાં આખા પરિવારને મારી નાખવાનો હુકમ આપે તો એક્સ હોમ મિનિસ્ટર અને આવડા મોટા
માણસના ખૂનનું પગેરું દત્તાત્રેય સુધી પહોંચ્યા વગર રહે નહીં, એટલું રઝાકને અત્યારે સમજાતું હતું. એણે એ જ વાત
દત્તાત્રેયને સમજાવવાનો પ્રયત્ન કર્યો, ‘એમ મારી ના નંખાય. આપણે પહેલાં જાણવું પડે… શું થયું, કેમ થયું…’ દત્તાત્રેય
નહીં સમજે એવું જાણવા છતાં એણે જરાક કુનેહથી કહ્યું, ‘એક ટકો પણ, કદાચ ચિત્તુ જીવતો હોય તો એની માહિતી
આ લોકો પાસે જ હશે ને?’
‘તો ઉઠાવી લો…’ દત્તાત્રેય છેલ્લી પાટલીએ બેસનારો માણસ હતો. એમ ઉશ્કેરાટમાં કોઈપણ પગલું ન ભરાય
એ વાત દત્તાત્રેયને સમજાવવાનું કામ આટલા વર્ષોથી રઝાક જ કરતો.
‘સાહેબ! આપણે ઉઠાવી તો લઈએ…’ રઝાકના ચહેરા પર હળવું સ્મિત આવ્યું, ‘પણ કોને?’ એણે પૂછ્યું, ‘એક
એવી બાઈને, જે મરી જ ગઈ છે?’
‘એટલે?’ દત્તાત્રેય જરા જાડી બુધ્ધિનો હતો. એને સમજાયું નહીં.
‘એટલે, એમ કે કમલનાથ ચૌધરીની બૈરી છેલ્લાં કેટલાંય વર્ષોથી જેલમાં લપાઈને બેઠી છે. કોઈ જાણતું નહોતું.
વિચારવાની વાત એ છે કે એ જેલમાં છુપાઈને કેમ બેઠી હતી? જોકે, એની છોકરીને ખબર પડી ગઈ છે. એ માને
છોડાવવા મથે છે એટલે, હવે એને જેલમાંથી ટ્રાન્સફર કરવાના છે…’ રઝાકે કહ્યું. આ માહિતી એને મહિલા જેલ
સુપ્રિન્ટેન્ડેન્ટ સંગીતા ચૌધરીએ આપી હતી. જયરાજે જે ક્ષણે રઝાકને જડીબેન પાસેથી લાવેલી માહિતી આપી એ
ક્ષણે રઝાક સમજી ગયો કે, કમલનાથ ચૌધરીની પત્ની મરી નથી, એને ક્યાંક છુપાવવામાં આવી છે. ધીરે ધીરે પગેરું
કાઢતા થોડા જ કલાકની અંદર રઝાકને માહિતી મળી ગઈ કે, રાધા ચૌધરી જેલમાં છે.
એણે જૂની ઓળખાણે સંગીતા ચૌધરીનો સંપર્ક સાધ્યો. 50 હજાર રૂપિયાની લાંચના બદલામાં સંગીતા
ચૌધરીએ બધી માહિતી આપી દીધી. રઝાક ગેલમાં આવી ગયો. હવે શું કરવું એની એને બરાબર ખબર હતી. પૂરેપૂરો
પ્લાન બનાવીને પછી જ એણે દત્તાત્રેયને ફોન કર્યો હતો.
‘પકડી લાવો એને.’ દત્તાત્રેય આખી વાત સાંભળ્યા પછી એટલું જ કહી શક્યો. એનું મન પણ ખૂબ જ વ્યથિત
હતું. અત્યાર સુધી એ એક જ આશા પર જીવતો હતો કે, અમદાવાદ ગયેલો ચિત્તુ અંતે મલેશિયા, દુબઈ કે
અમેરિકામાંથી જડી આવશે. જોકે, આટલાં વર્ષ સુધી એ છુપાયેલો રહે, રહી શકે એ વાત માનવા એનું મગજ કે
લોજિક તૈયાર નહોતા, પણ એક ભાઈનું મન અને પિતાનું હૃદય હજી એ ચિત્તુની પ્રતીક્ષા કરી રહ્યાં હતાં.
રઝાકે આપેલી માહિતી પછી આ પ્રતીક્ષા ઉપર રાખ ફરી વળી હતી. ચિત્તુ આ દુનિયામાં નથી એ જાણ્યા પછી
દત્તાત્રેયનું દિલ તો તૂટ્યું જ, પણ જે લોકોએ એને મારી નાખ્યો એને જડમૂળથી ખતમ કરવા પણ એનું લોહી ઉકળી
રહ્યું હતું. એનું ચાલ્યું હોત તો બે-ચાર માણસ લઈને એકે 47 સાથે એ ફાર્મ હાઉસમાં ઘૂસી ગયો હોત. જે દેખાય એને
ઠાર કર્યા હોત… પરંતુ, દત્તાત્રેય શંકરરાવ મોહિતે એક એમએલએ હતો, હવે એને આ પોષાય એમ નહોતું!
રઝાકની વાત માન્યા વગર એની પાસે છુટકો નહોતો. એ રાત્રે જે કંઈ બન્યું હશે એની રજેરજ વિગત આ
બાઈ પાસે હશે, હોવી જોઈએ એ વાતે દત્તાત્રેય માની ગયો, એટલે એણે અમદાવાદથી રાધા ચૌધરીને પકડી લાવવાના
રઝાકના સૂચન પર મહોર મારી દીધી.
*
‘એમ કેવી રીતે કોઈ લઈ જાય?’ હોઠ પર આવેલી ગાળ કમલનાથે શાલિનતાથી પાછી ધકેલી દીધી, ‘મેં તને
ગાડીનો નંબર અને બધી ડિટેઈલ ફોરવર્ડ કરી હતી એ પછી પણ તેં…’ કમલનાથ ખૂબ ગુસ્સે થયા હતા. સાથે જ
એમને રાધાની ચિંતા થઈ રહી હતી, ‘સોલંકી! તમે જાણો છો! ચારેબાજુ દુશ્મનો છે, પરંતુ રાધા અહીં છે એવું
જાણનારા માણસો તો બહુ જ ઓછા છે…’ કમલનાથે ઊભા થઈને સોલંકીની કેબિનમાં આંટા મારવા માંડ્યા, ‘રાધાને
કોઈપણ રીતે શોધવી પડે.’ એમણે લગભગ સ્વગત કહ્યું, ‘એણે 13 વર્ષનો વનવાસ ભોગવ્યો છે. મારા સુખ માટે, મારી
પ્રતિષ્ઠા માટે ચૂપચાપ અહીં રહીને એણે પોતાની જિંદગીનું, સુખનું બલિદાન આપ્યું છે.’ કમલનાથ ગળગળા થઈ
ગયા, ‘સોલંકી આ વાત બહાર ન જવી જોઈએ… કોઈપણ રીતે રાધાને શોધીને આપણી પલાળા જેલમાં પહોંચાડવી
પડે.’ સોલંકી વિચારોમાં ખોવાયેલો હતો. એના નાક નીચે બનેલી ઘટના વિશે કદાચ, સરકારમાં કોઈને ખબર નહીં પડે,
પરંતુ આ એની કારકિર્દીનો સૌથી મોટો ધબ્બો હતો. સોલંકી કોઈપણ રીતે પોતાની ઉજળી કારકિર્દી પરનો આ ધબ્બો
મિટાવવા કટિબધ્ધ હતો.
‘સાહેબ સીસીટીવીમાં નંબર તો મળી જશે.’ એણે કહ્યું.
એનું વાક્ય પૂરું થાય એ પહેલાં જેલનો એક સંત્રી ઉતરેલા મોઢે દાખલ થયો, ‘સાહેબ…’ સંત્રી સંકોચાતો હતો.
કમલનાથની સામે જોઈને એણે નજર ઝુકાવી દીધી.
‘શું થયું?’ સોલંકીએ પૂછ્યું, ‘નંબર મળ્યો કે નહીં?’
‘સાહેબ, નંબર પ્લેટ તો છે, પણ એવો કોઈ નંબર કોઈપણ આરટીઓમાં રજિસ્ટર્ડ જ નથી.’
‘હેં?’ કમલનાથ સંત્રીની નજીક દોડી ગયા, ‘એટલે?’ એમણે પૂછ્યું.
‘એટલે…’ સંત્રી સંકોચાયો, ‘આખી નંબર પ્લેટ જ કોમ્બિનેશનમાં બનાવેલી હતી. ખોટી સીરિઝ સાથે ખોટો
નંબર… એવી કોઈ નંબર આખા દેશમાં ઈશ્યૂ નથી થઈ. સર…’ સંત્રીએ સલામ કરી.
‘હવે?’ કમલનાથે પૂછ્યું, ‘આપણો એક માત્ર સુરાગ, તપાસની શરૂઆત કરવાનો દરવાજો બંધ થઈ ગયો.’
કમલનાથ નિરાશ થઈ ગયા.
‘તમે ચિંતા ના કરો, સર.’ સોલંકી જાણે પોતાની જાતને જ આશ્વાસન આપતો હોય એમ કહ્યું, ‘આપણે
મેડમને શોધી કાઢીશું.’ કમલનાથ એની સામે જોઈ રહ્યા. ગાડીના નંબર વગર, ફક્ત સ્વીફ્ટના મોડલ પરથી જેલની
બહાર નીકળી ગયેલી રાધાનું પગેરું કેમ કાઢવું એ વિશે કમલનાથનું મન જાતજાતની ગણતરીઓ કરી રહ્યું હતું.
*
બીજી તરફ, ગાડીમાં બેસીને નિરાંત જીવે જઈ રહેલી રાધાને કલ્પના પણ નહોતી કે એને લેવા આવનારી ગાડી
તો એના નીકળી ગયા પછી પહોંચી હતી! લગભગ વીસેક મિનિટ પછી રાધાએ પૂછ્યું, ‘પલાળા કેટલે દૂર છે?’
‘આપણે પલાળા નથી જઈ રહ્યા.’ ગાડી ચલાવનારા માણસે રિયરવ્યૂ મિરર એડજેસ્ટ કરીને પાછળ બેઠેલી
રાધા તરફ જોયું, ‘આપણે સતારા જઈ રહ્યા છીએ.’ 25-26 વર્ષના એ છોકરાના ચહેરા પર ઘાટી દાઢી હતી. એના
વાળ કાનથી નીચે સુધી લાંબા હતા. એની ગરદનને ઢાંકીને એ વાળ લગભગ પીઠને સ્પર્શે એવી રીતે સીધા ઓળેલા
હતા. એણે એક કાનમાં નાનકડી એક નંગની બુટ્ટી પહેરી હતી. કપાળ ઉપર લાલ રંગનું તિલક હતું. એના જમણા
હાથના કાંડે એણે રૂમાલ બાંધ્યો હતો. ડાબા હાથમાં લેધરના પટ્ટા સાથે ઘડિયાળ પહેરી હતી. ઓફ વ્હાઈટ જેવો
ઝભ્ભો ને જીન્સ પહેરેલા એ માણસે સ્મિત કર્યું, એના ચોખ્ખા દાંત અરીસામાં રાધાને દેખાયા, ‘પ્લાન ચેઈન્જ.’ એણે
સ્મિત સમેટી લીધું.
‘વ્હોટ?’ અત્યાર સુધી આરામથી બેઠેલી રાધા સાવધ થઈ ગઈ, ‘સતારાની કોઈ વાત જ નથી થઈ. સાહેબે કહ્યું
હતું કે…’
‘સાહેબ!’ ગાડી ચલાવી રહેલો માણસ હસ્યો, ‘તમારા સાહેબ અને અમારા સાહેબ જુદા છે. તમારા સાહેબે
મોકલેલી ગાડીની પહેલાં જ અમારા સાહેબે મોકલેલી ગાડી લઈને હું પહોંચી ગયો… હવે તમે અમારા સાહેબ પાસે
પહોંચશો.’
‘તમારા સાહેબ? કોણ?’ રાધાએ પૂછ્યું, ‘તમને ખબર છે તમે કોની સાથે…’
‘ખબર પડી પછી તો આ બધી રમત રમવી પડી.’ ગાડી ચલાવી રહેલા માણસનો અવાજ બદલાઈ ગયો, ’13
વર્ષ સુધી અમને ખબર જ ન પડી.’ એના અવાજમાં સહેજ ભીનાશ ઉતરી આવી, ‘અમે શોધતા રહ્યા કે અમારો ચિત્તુ
ગયો ક્યાં? પણ…’
‘કક… કોણ ચિત્તુ?’ રાધાની આંખો બદલાઈ ગઈ. એણે એના પટારામાં રહેલી રિવોલ્વર કાઢવા માટે
ચાલાકીથી પટારો ખોલવાનો પ્રયત્ન શરૂ કર્યો. રિયરવ્યૂમાં જોઈ રહેલા માણસનું પૂરેપૂરું ધ્યાન રાધા ઉપર હતું. એણે
રાધાની હિલચાલ જોઈ. ગાડીને સ્ટિયરિંગને ઝટકા સાથે રાઈટ-લેફ્ટ કરીને એણે ગાડીને હિંચકાની જેમ ઝુલાવી.
ગાડીની સાથે રાધા પણ એકથી બીજી તરફ ફંગોળાઈ. એનો પટારો પણ એની સાથે જ આગળ-પાછળ થયો. ગાડી
ચલાવનારા માણસે જોરથી બ્રેક મારી. રાધાનું માથું આગળની સીટમાં અથડાયું.
‘આન્ટી… ગાડીમાં આરામથી ચૂપચાપ બેસો. ચાલાકી કરવાનો ટ્રાય કરશોને તો મારે પણ કડક થવું પડશે.’
‘તમે છો કોણ, ને મને સતારા કેમ લઈ જાઓ છો?’ રાધાએ પૂછ્યું.
‘હું?!’ એ હસ્યો, એના ચોખ્ખા દાંત રાધાને રિયરવ્યૂમાં દેખાયા, ‘હું સાહેબનો હનુમાન છું. એમની દરેક
આજ્ઞાનું પાલન કરવું એ જ મારા જીવનનો ધ્યેય છે.’ એ છોકરાના ગુજરાતીમાં મરાઠીની છાંટ હતી, પણ એ વાત
ગુજરાતીમાં જ કરી રહ્યો હતો.
‘સાહેબ કોણ છે?’ રાધાએ ઉશ્કેરાઈને પૂછ્યું.
‘સાહેબ…’ એ છોકરો ફરી હસ્યો, ‘સાહેબ સૌના ભગવાન છે. મારા જેવા કેટલાય છોકરાઓની જિંદગી
સુધારી છે, એમણે. તમે મળશો એટલે સમજાશે…’
‘પણ, મારે શું કામ મળવું પડે?’
‘કારણ કે, સાહેબને 13 વર્ષથી જે સવાલ પજવે છે એનો જવાબ ફક્ત તમારી પાસે છે.’ કહેતાં કહેતાં એ
છોકરાના અવાજમાં સહેજ દુઃખ, પીડા ભળી ગયા, ‘એક રીતે જોવા જાઓ તો સાહેબનો જીવ તમારી મુઠ્ઠીમાં છે.’
એણે કહ્યું, ‘સાહેબને મળો, મુઠ્ઠી ખોલો… સાહેબને જવાબ આપો અને તમે છુટ્ટા.’
‘શેનો જવાબ?’ રાધા કશું સમજી શકતી નહોતી. એ વધુને વધુ ગૂંચવાતી, અકળાતી જતી હતી.
‘સાહેબની જાન, એનો નાનો ભાઈ… ચિત્તુ!’ પેલા છોકરાએ કહ્યું.
‘અરે કોણ ચિત્તુ? હું કોઈ ચિત્તુને નથી ઓળખતી…’ રાધાએ કહ્યું.
‘એ તમારા ઘરમાં આવ્યો હતો. આજથી 13 વર્ષ પહેલાં રાત્રે. પછી કોઈએ એને બહાર નીકળતો નથી
જોયો…’ આટલું સાંભળતાં જ રાધાના હાથ-પગ ઠંડા થઈ ગયા. અત્યાર સુધીનો બધો જ ઉશ્કેરાટ કોઈ ઊભરાની
જેમ શમી ગયો, ‘ચિત્તુ ક્યાં છે એની તમને જ ખબર છે.’ એ છોકરાએ કહ્યું.
‘મને… મને નથી ખબર.’ રાધાએ કહ્યું, પણ એના અવાજમાં હવે ભય હતો, છોકરાને એ ભય સંભળાયો.
‘તમને નથી ખબર… તો પછી તમે જીવતા છો તેમ છતાં તમારા ઘરમાં તમારો ફોટો કેમ લટકે છે?’ આ છોકરા
પાસે પૂરેપૂરું હોમવર્ક હતું, ‘તમે જીવતા છો તેમ છતાં તમે તમારા ઘરમાં નથી રહેતા ને કોઈ ગુના વગર જેલમાં રહો
છો…’ એણે સહેજ ડોકું પાછળ ફેરવ્યું, ‘કેમ આન્ટી? આવડું મોટું ઘર, આવો પતિ અને આટલો સુખી પરિવાર હોવા
છતાં કોઈને જેલમાં રહેવાનો શોખ તો ના જ હોય ને?’
‘હું… હું…’ રાધાને જવાબ સૂઝ્યો નહીં.
‘મને ખબર છે. તમને ક્યાંય પણ રાખે તો તમને શોધી કાઢવા સહેલા છે. જેમ મેં આજે તમને પકડી લીધા
એમ… પણ, જેલ એક એવી જગ્યા છે જ્યાં તમે સૌથી સેફ હતા.’ ગાડી ચલાવી રહેલા એ છોકરાના ચહેરા પર
વારંવાર સ્મિત આવી જતું, ‘તમારા વરની બુધ્ધિને સલામ કરવી પડે. તમને મરેલા જાહેર કરીને તમારો જીવ બચાવી
લીધો.’
‘જુઓ…’ રાધાએ બંને હાથે આગળની સીટ પકડી લીધી. એ પાછળની સીટ પર, એકદમ ધાર પર આવી ગઈ,
એણે એ છોકરાની નજીક પોતાનો ચહેરો લઈ જઈને કહ્યું, ‘તમને કોઈ ગેરસમજ થઈ છે.’
‘ગેરસમજ?’ એ છોકરો ફરી હસ્યો, ‘હજી હમણાં તો સમજ પડી છે. રઝાકભાઈ ન હોત તો આ આખું કોકડું
ઉકેલવું શક્ય જ નહોતું…’ એણે કહ્યું, ‘એ રાત્રે ચિત્તુને તમારા ઘરમાં દાખલ થતાં રઝાકભાઈએ જોયો હતો. મને
રઝાકભાઈએ આખી વાત કરી છે. છેક સતારાથી તમને લેવા માટે આવ્યો છું, હું. ગઈકાલનો નીકળ્યો છું. આપણે છેક
અડધી રાત્રે પહોંચીશું… સળંગ ગાડી ચલાવી છે મેં.’ એણે સહેજ અટકીને કહ્યું, ‘તમારે માટે.’
‘મારે માટે?’ રાધાના મનમાં હવે ધીમે ધીમે પરિસ્થિતિ ગોઠવાવા લાગી. આ છોકરાને કોઈપણ રીતે ગાડી
રોકવા સમજાવવો પડે. ગાડી અટકે તો વોશરૂમમાં જઈને એક ફોન કરી શકાય. એ ફોન જ હવે રાધાને બચાવી શકે
એમ હતો. ફોન પટારામાં હતો. પટારો ખોલવા જતા પકડાઈ જવાની પૂરી સંભાવના હતી. રાધા બહુ ચાલાક નહોતી.
એને માટે આ માણસને છેતરવો સરળ નહોતો. એ પેંતરા વિચારતી રહી પણ એને કંઈ સૂઝ્યું નહીં. અંતે, એણે ધીમેથી
કહ્યું, ‘મારે વોશરૂમ જવું છે.’
‘દુનિયાનું સૌથી જૂનું બહાનું છે આ.’ એ છોકરો ધાર્યા કરતાં ચાલાક હતો, એ હસ્યો, ‘જાણો છો કે હું ના નહીં
પાડી શકું.’ એ 5-7 મિનિટ ગાડી ચલાવતો રહ્યો. દરમિયાનમાં એનો ચહેરો ગંભીર થઈ ગયો. રાધા પણ વિચારતી રહી
કે, પટારો ખોલ્યા વગર ફોન નહીં નીકળે ને ફોન હાથમાં નહીં આવે તો… અચાનક ગાડી એક ઝટકા સાથે ઊભી રહી.
રાધાના વિચારોની શૃંખલા તૂટી ગઈ, ‘આન્ટી, બાથરૂમ.’ પેલા છોકરાએ કહ્યું. હાઈવે રેસ્ટોરન્ટના એક ફૂડ મોલની
બહાર એણે ગાડી ઊભી રાખી હતી.
‘થેન્ક યૂ.’ કહીને રાધા ઉતરી. પટારો લેવાનો અર્થ નથી એ એને સમજાઈ ગયું હતું. એ ધીમા પગલે વોશરૂમ
તરફ જવા લાગી. એણે પાછળ ફરીને જોયું. છોકરાએ સ્મિત કર્યું. સામે સ્મિત કરીને રાધા વોશરૂમમાં દાખલ થઈ ગઈ.
એનું હૃદય જોરજોરથી ધડકી રહ્યું હતું. કપાળે પરસેવો વળી ગયો. પોતે કિડનેપ થઈ ગઈ છે એ સમાચાર કોઈપણ રીતે
કમલનાથ સુધી પહોંચાડવા જોઈએ, પરંતુ કેવી રીતે એ એને સમજાતું નહોતું. ત્યાં જ એની નજર વોશરૂમમાં બેઠેલી
સફાઈ કામદાર તરફ પડી. રાધાએ એની નજીક જઈને કહ્યું, ‘બે મિનિટ માટે તમારો ફોન આપશો?’ એ બાઈ રાધા
સામે જોઈ રહી, ‘પાંચસો રૂપિયા આપીશ.’ રાધાએ પોતાની મુઠ્ઠીમાં પકડેલા પાંચસો રૂપિયા બતાવ્યા. એણે ઉતરતી
વખતે પોતાની નાનકડી પર્સમાંથી એક નોટ જોયા વગર સરકાવી હતી. એ સદનસીબે પાંચસોની નોટ નીકળી!
‘કંઈ ગરબડ તો નથી ને?’ સફાઈ કામદાર બાઈ જમાનાની ખાધેલ હતી. 50-52ની ઉંમરે પહોંચેલી એ બાઈને
સ્વાભાવિક રીતે જ નવાઈ લાગી, ‘એક ફોન કરવા માટે કોઈ પાંચસો રૂપિયા ના આપે.’
‘મજબૂરી છે.’ રાધાએ કહ્યું, ‘તમને કોઈ તકલીફ નહીં પડે. વચન આપું છું.’ કહીને એણે ઉમેર્યું, ‘બીજા પૈસા
પણ મળશે.’
‘કોને ફોન કરવો છે?’ બાઈએ પોતાનો નાનકડો નોકિયા ફોન રાધા તરફ લંબાવ્યો.
‘મારા હસબન્ડને.’ રાધાએ કહ્યું, ‘એક પ્રોબ્લેમ થઈ ગયો છે…’
એ બાઈએ હજી ફોન પોતાની મુઠ્ઠીમાં પકડી રાખ્યો હતો, ‘તમારી પાસે ફોન નથી?’
‘છે… પણ, ગાડીમાં છે.’ અંતે, રાધાએ ઘટસ્ફોટ કરી નાખ્યો, ‘મને કિડનેપ કરી છે. મારે મારા વરને સમાચાર
આપવા છે. પ્લીઝ મારી મદદ કરો. તમને હાથ જોડું છું.’ રાધાએ કહ્યું. બરાબર એ જ વખતે બે સ્ત્રીઓ વોશરૂમમાં
દાખલ થઈ. બાઈએ ઝાઝું વિચાર્યા વગર રાધાના હાથમાંથી પાંચસો લઈને એને ફોન આપી દીધો. પછી આંખથી
ઈશારો કરીને બાથરૂમની અંદર જઈને વાત કરવાનું સૂચન કર્યું. રાધા સૂચન સમજી અને બાથરૂમમાં દાખલ થઈ ગઈ.