‘તું? તું અહીંયા શું કરે છે?’ શામ્ભવીને પોતાના રૂમમાં નિરાંતે બેઠેલી જોઈને મોહિની ચોંકી.
‘પ્રાઈવેટ જેટ કેવી રીતે ઊડાડવું એ શીખવા આવી છું.’ શામ્ભવી હસી…
‘ગેટ આઉટ!’ મોહિની ઉશ્કેરાઈ ગઈ. એ બાથરૂમમાંથી જસ્ટ બહાર નીકળી હતી. શોકિંગ પિન્ક કલરનો
વિક્ટોરિયા સિક્રેટનો બાથરોબ એના શરીર પર જેમતેમ લપેટાયેલો હતો. એના વાળ એવા જ રંગના સુંવાળા ટોવેલમાં
ઉપરની તરફ બાંધેલા હતા. મેક-અપ વગરની સદ્યસ્નાતા ત્વચા ચમકતી હતી, પરંતુ મોહિનીની સાચી ઉંમરની ચાડી
પણ ખાતી હતી, ‘મારા રૂમમાં મને પૂછ્યા વગર…’
શામ્ભવી આગળ વધી. એણે મોહિનીના ગાલ પર એક હળવી ટપલી મારી, ‘કાકીજાન! રૂમ નહીં, આખું ઘર
મારું છે.’ એ ફરી હસી, ‘કમલનાથ ચૌધરીના બંગલાની એક માત્ર વારસ છું, હું!’
‘શું છે તારે?’ મોહિનીને આમ પણ શામ્ભવી બહુ ગમતી નહીં. એની હિંમત, બેબાકી અને લોજીક સામે
મોહિની હંમેશાં હારી જતી. શામ્ભવી 13 વર્ષની હતી ત્યારે મોહિની એની ‘મા’ બનવાનો પ્રયાસ કરી ચૂકી હતી, પરંતુ
શામ્ભવીએ એના બનાવટી વહાલ અને લાગણીના દેખાડાને ક્યારેય રિસ્પોન્સ કર્યો નહોતો. એ પછી શામ્ભવી અને
મોહિની વચ્ચે સતત એક ઠંડું યુધ્ધ ચાલતું રહ્યું. મોહિનીને સૌથી મોટો વાંધો એ હતો કે, કમલનાથ શામ્ભવીનો જ પક્ષ
લેશે. ઘરમાં એનું જ ધાર્યું થતું… મોહિનીને પોતાનું મહત્વ પ્રસ્થાપિત કરવા માટે સતત ઝઝૂમવું પડતું.
આજે પણ, શામ્ભવી રજા લીધા વગર એના ઓરડામાં ઘૂસી આવી હતી. નિરાંતે એના રૂમના ખૂણામાં
આવેલા સિટિંગ ઉપર પગ ફેલાવીને એવી રીતે બેઠી હતી જાણે… ખેર, મોહિનીએ પોતાની જાત પર સંયમ કેળવવાનો
પ્રયત્ન કર્યો, ‘શું કામ છે?’
‘ઈન્ફર્મેશન જોઈએ છે.’ શામ્ભવીએ કહ્યું.
‘શેની?’ મોહિનીએ પૂછ્યું.
‘2010, સપ્ટેમ્બરની એ રાત્રે જે થયું હતું એની ઈન્ફર્મેશન.’ શામ્ભવીએ કહ્યું.
મોહિની છંછેડાઈ ગઈ, ‘તું કેમ બધાનું લોહી પીએ છે? કારણ વગર પેટ ચોળીને પીડા ઊભી કરે છે. પહેલાં
જેલમાં ધક્કા ખાધા, પછી ઘર ઉપર-તળે કર્યું, મોટાજીને હેરાન કર્યા, પદ્મને પણ…’ એણે માથા પર બાંધેલો ટોવેલ
છોડી નાખ્યો. એના ભીના વાળ ખૂલીને ખભા પર ફેલાઈ ગયા, ‘હવે મને હેરાન કરે છે.’ એણે અરીસામાં દેખાતા
શામ્ભવીના પ્રતિબિંબ સાથે આંખો મેળવી, ‘તારે શું સાબિત કરવું છે?’
‘મારે એ સાબિત કરવું છે કે, મારી મા જીવે છે.’ કહેતાં કહેતાં શામ્ભવીનું ગળું ભરાઈ આવ્યું, ‘મારે એ પણ
સાબિત કરવું છે કે, મારી મા નિર્દોષ છે અને હા, એ પણ સાબિત કરવું છે કે, મારી મા જે ગુના માટે આટલાં વર્ષથી ઘર
અને પરિવારથી દૂર રહે છે એ ગુનો આ ઘરમાંથી જ કોઈએ કર્યો છે. મારે એ વ્યક્તિને ગુનેગાર સાબિત કરવી છે, મારી
માને આ ઘરમાં પાછી લઈ આવવી છે.’ શામ્ભવીએ ડર્યા વગર મોહિનીની આંખોમાં આંખો પરોવીને કહ્યું, ‘ગોટ
ઈટ?’
મોહિની હસી પડી. એ અંદરથી ધ્રૂજી ગઈ હતી, પરંતુ શામ્ભવીને એના ભયની કે એની અંદર ચાલી રહેલી
હલચલની ખબર ન પડે એનો પૂરો ખ્યાલ રાખીને એણે કહ્યું, ‘આ બધી તારા મગજમાં ચાલતી ખુરાફાત છે. ઓફિસ
જવાનું શરૂ કર. બિઝી થઈ જઈશ તો આ બધામાંથી મગજ બહાર નીકળશે. ભાભીજી હવે નથી.’ એણે નજીક આવીને
શામ્ભવીના માથે હાથ ફેરવ્યો, ‘હું તારું દુઃખ સમજું છું, બેટા! પણ, કોઈ શું કરી શકે?’
‘ઓકે.’ શામ્ભવીએ કહ્યું, ‘આ તો હું વર્ષોથી સાંભળતી આવી છું, પણ હવે મારી પાસે તમારે માટે એક
સરપ્રાઈઝ છે. તમે જોયા પછી નક્કી કરો કે, તમારે ઈન્ફર્મેશન આપવી છે કે નહીં…’ આટલું સાંભળતાં જ મોહિનીને
પરસેવો વળવા લાગ્યો. શામ્ભવીએ આગળ કહ્યું, ‘બાપુ, પણ કોઈક કારણસર આખી વાતને ટાળે છે, દબાવે છે…’
એનું ગળું ફરી સહેજ રૂંધાયું, ‘એમના ઉપર કોઈક પ્રેશર છે, એ હું સમજી શકું છું-બસ! એ શેનાથી ડરે છે એટલું જ મારે
શોધવું છે.’ એણે બ્રાઉન પેપરનું કવર મોહિની તરફ લંબાવ્યું, ‘એ શોધવામાં તમે જ મારી મદદ કરી શકો એમ છો, માય
ડિયર, મોહિની ચૌધરી.’
મોહિનીએ ધ્રૂજતા હાથે કવર હાથમાં લીધું. શામ્ભવીનો આત્મવિશ્વાસ અને વાત કરવાની રીત જોઈને
મોહિની સમજી જ ગઈ હતી કે, એ કશું જબરજસ્ત લઈને આવી હશે. મોહિનીએ કવર ખોલ્યું. એક પછી એક સરકતી
તસવીરો, કાગળો અને ધ્રૂજતી આંગળીઓ પરથી શામ્ભવી સમજી ગઈ કે આ પુરાવાએ મોહિનીને અંદરથી તોડી
નાખી છે. કૂવાને કાંઠે ઘસાઈ ઘસાઈને દોરડાનો છેલ્લો વળ બાકી રહ્યો હોય એમ મોહિનીની હિંમતનો આ છેલ્લો વળ
હતો. શામ્ભવીએ કહ્યું, ‘હવે…’ મોહિની ઊંચું જોઈ શકે એમ નહોતી. એના બાથરોબનો પટ્ટો બાંધેલો નહોતો, પરંતુ
ખુલ્લા થઈ ગયેલા બાથરોબમાંથી દેખાતા એના કમનીય વળાંકોને ઢાંકવાની પણ સૂધ એને રહી નહોતી. હાથમાં
પકડેલા ફોટા અને રિપોર્ટ્સ, એફઆઈઆર અને બીજા કાગળોએ મોહિનીને અવાક્ કરી દીધી હતી.
‘જો શામ્ભવી…’ મોહિનીના ગળામાંથી માંડ અવાજ નીકળ્યો. શામ્ભવી મનોમન રાજી થઈ રહી હતી. શિવે
કરેક્ટ જગ્યાએ તીર મારવાનો આઈડિયા આપ્યો હતો. ડરી ગયેલી મોહિની હવે બધું જ બકી નાખશે એવી ખાતરી
સાથે શામ્ભવીએ એની સામે જોઈને ભ્રમરો ઊલાળી, ‘હું આમાં…’ મોહિનીને શબ્દો જડતા નહોતા. શામ્ભવીના
ચહેરા પર સ્મિત હતું, ‘મને… આ…’
‘શું થયું હતું એ રાત્રે?’ શામ્ભવીએ પૂછ્યું, ‘વન બાય વન… મારે પૂરી સિકવન્સ જાણવી છે.’
‘હું… હું… કપડાં પહેરી લઉં?’ મોહિનીએ સાવ ગરીબડા થઈને પૂછ્યું. શામ્ભવીએ ડોકું ધૂણાવ્યું. મોહિની
પોતાના રૂમ સાથે જોડાયેલા વૉકઈન વોર્ડરોબમાં દાખલ થઈ. એણે બારણું બંધ કર્યું. શામ્ભવીએ એક ચતુર નજર
એના ઓરડામાં ફેરવી. મોહિનીનો ફોન ડ્રેસિંગ ટેબલ પર પડ્યો હતો, એટલે એ નિરાંતે બેઠી. શામ્ભવીને કલ્પના પણ
નહોતી કે અંદર, વૉકઈન વોર્ડરોબના ડ્રોઅરમાં મોહિનીનો એક સિક્રેટ ફોન હતો!
*
બાથરૂમ સાફ કરવાવાળી બાઈના ફોનથી રાધાએ ત્રણ વખત કમલનાથનો નંબર ડાયલ કર્યો, પરંતુ અજાણ્યો
નંબર હોવાને કારણે કમલનાથને ફોન ઉપાડ્યો નહીં. આ નોકિયાનો સાદો ફોન હતો, સ્માર્ટફોન નહોતો એટલે મેસેજ
કરવાનો સમય રાધા પાસે નહોતો. લગભગ ચાર-પાંચ મિનિટ ફોન ટ્રાય કર્યા પછી રાધા બાથરૂમની અંદર પરસેવો
લૂછી રહી હતી, એની આંખોમાં પાણી ધસી આવ્યાં હતાં. આ માણસ પોતાને સતારા કેમ લઈ જાય છે-ત્યાં લઈ
જઈને શું કરશે… પોતાને કિડનેપ કરીને એના પરિવાર ઉપર તો કોઈ મુશ્કેલી નહીં આવે ને, આવા વિચારોથી રાધા
સાચે જ ગભરાઈ ગઈ હતી. એણે છેલ્લીવાર, ચોથીવાર કમલનાથનો ફોન ટ્રાય કર્યો.
વારંવાર એક જ નંબરથી ફોન આવી રહ્યા હતા-કમલનાથને અચાનક ઝબકારો થયો, કિડનેપરનો ફોન હોઈ
શકે! એમણે ફોન ઉપાડી લીધો, ‘હલો!’
‘ફોન કેમ નથી ઉપાડતા?’ રાધાનો અવાજ ડરેલો અને ઉતાવળિયો હતો, ‘મને કિડનેપ કરી છે.’ જવાબની રાહ
જોયા વિના જ એણે કહી દીધું, ‘સતારા લઈ જાય છે.’ એની પાસે હતી એટલી માહિતી એણે કમલનાથને આપી
દીધી, ‘મને… મને સતારા લઈ જાય છે.’
‘જતી રહે.’ કમલનાથે કહ્યું, ‘વિરોધ નહીં કરતી. એની સામે થવાનો પ્રયત્ન નહીં કરતી, નહીંતર કદાચ…’
એમના અવાજમાં રહેલી ચિંતા અને કાળજી બંને રાધા સુધી પહોંચ્યા, ‘કેટલા માણસો છે?’
‘એક જ, ડ્રાઈવર.’ રાધાએ કહ્યું, ’30-32નો લાગે છે. ચોખ્ખા દાંત, વ્યવસ્થિત ઓળેલું માથું, ગોરો ચહેરો,
ભૂરી આંખો અને ઊંચો-પહોળો છે.’ રાધા પાસે સમય ઓછો હતો, ‘કોઈ ‘સાહેબ’ની વાત કરે છે.’
‘હું જોઉં છું.’ કમલનાથે કહ્યું, ‘આ ફોન એનો છે?’
‘ના…ના… હું બાથરૂમ જવાના બહાને અહીંયા આવી છું.’ રાધાએ કહ્યું, ‘નાથ! બધું બહુ ગૂંચવાઈ ગયું.
તમે…’ એનું ગળું ભરાઈ આવ્યું, આંખોમાંથી આંસુ વહેવાં લાગ્યાં, ‘મારી શામ્ભવીનો ખ્યાલ રાખજો.’ રાધાએ ઉમેર્યું,
‘એને કંઈ ના થવું જોઈએ. મૂરખ છે, નાની છે, ઉશ્કેરાટમાં છે… મને જોઈ ત્યારથી…’
‘સમજું છું.’ કમલનાથ પણ આગળ બોલી શક્યા નહીં. એમની આંખમાંથી બે આંસુ ટપકી ગયાં, ‘ખોટી નથી
એ! એની મા વિશે બધું જ જાણવાનો હક્ક છે એને.’ એમનાથી કહેવાઈ ગયું.
‘પણ, એ સત્ય તો બોમ્બ જેવું છે. જો શામ્ભવી સુધી પહોંચશે તો બધું જ એક ધડાકામાં…’ રાધાબેનનો
અવાજ સાવ ક્ષીણ થઈ ગયો, ‘આટલાં વર્ષો સુધી આપણે માંડ બધું બચાવીને રાખ્યું છે. શામ્ભવીની એક બેવકૂફી
આખા પરિવારને…’
‘રાધા!’ કમલનાથનો અવાજ અસહાય થઈ ગયો. જાણે બહુ દૂરથી આવતો હોય એમ ધીમા અવાજે કમલનાથે
કહ્યું, ‘હવે ઈશ્વરને ગમે એ સાચું. મેં હાથ-પગ પછાડવાના છોડી દીધા છે. ત્યારે શામ્ભવી નાની હતી, મને ચિંતા હતી
એની. હવે…’ એમણે ગળું ખોંખાર્યું, ‘મેં વીલ કરી દીધું છે. બધું ગોઠવાઈ ગયું છે. હવે મોતનો ડર નથી રહ્યો, રાધા.’
‘મોતથી તો હું પણ નથી ડરતી.’ રાધા બોલી અને બહારથી બાથરૂમ સાફ કરનારી બેને ટકોરા માર્યા, ‘ડર તો એ
વાતનો છે કે, ભૂતકાળના પડછાયા શામ્ભવીના જીવનમાં અંધારું ન કરી દે.’
‘એવું નહીં થાય.’ કમલનાથે કહ્યું.
બહાર ફરી ટકોરા પડ્યા. સાથે જ લેડીઝ બાથરૂમની બહારથી ગાડી લઈને આવેલા છોકરાનો અવાજ
સંભળાયો, ‘અરે ચલો રે… આખી જિંદગી ઈધર બૈઠને કા હૈ, ક્યા? સાહેબ કા ફોન આયા થા… ભાગને કી કોશિશ
કરેગી તો ગોલી માર દુંગા.’ એણે ખુલ્લેઆમ ધમકી આપી.
રાધાએ ફટાક્ થી દરવાજો ખોલ્યો, ‘આવી…’ એણે કહ્યું. ફોન ઝાડુવાળા બેનને આપ્યો અને ધીમેથી ઉમેર્યું,
‘મારા વરના માણસો તમને આ હેલ્પનો બદલો આપશે.’ કહીને રાધા સડસડાટ એ લેડીઝ બાથરૂમની બહાર નીકળી
ગઈ. ઝાડુવાળી બેન હાથમાં ફોન પકડીને રાધાને જતી જોઈ રહી. એણે ફોન પાછો બ્લાઉઝમાં મૂકી દીધો. બનેલી
ઘટના વિશે મનોમન તાણાંવાણાં ગૂંથતી એ પોતાના કામે લાગી.
‘કેટલી વાર?’ રાધા બહાર નીકળી ત્યારે બાથરૂમના બારણાની બહાર ઊભેલા પેલા ગાડીના ચાલકે પૂછ્યું,
‘કોઈ ચાલાકી તો નથી કરી ને?’ રાધાએ ડોકું ધૂણાવીને ‘ના’ પાડી એટલે એ હસ્યો, ‘કરી હશે તો તને જ ભારે પડશે.
સાહેબ કોઈને છોડતા નથી… ને તારી સાથે તો જૂનો હિસાબ સેટલ કરવાનો છે, આન્ટી!’
*
‘હંમમ…’ ઋતુરાજે બેધ્યાનપણે ફોન ઉપાડ્યો, ‘કેટલીવાર કહ્યું છે કે, ઓફિસમાં ફોન નહીં કરવાનો…’
‘બધું બરબાદ થઈ જશે.’ મોહિની હાંફી રહી હતી, ‘આ… શામ્ભવી…’
‘સવારના પહોરમાં ઊંઘી ગઈ હતી કે, શું?’ ઋતુરાજે તોછડાઈથી કહ્યું, ‘સપનાં ય શામ્ભવીના જ આવે છે,
તને!’
‘ઈડિયટ!’ મોહિની ચીડાઈ, ‘એ બહાર બેઠી છે, હું ડ્રેસરમાંથી ફોન કરું છું.’ ઋતુરાજ કંઈ બોલે એ પહેલાં એણે
કહ્યું, ‘જે ફાઈલ ગૂમ કરવાનો તેં દાવો કર્યો હતો એ ફાઈલના બધા જ કાગળ શામ્ભવી લઈને આવી છે. હવે મને
ઈન્ટરોગેટ કરે છે.’
‘તો?’ ઋતુરાજને જરાય પરવાહ નહોતી, ‘તને કંઈ ખબર હોય તો તું કહે…’ એણે કહ્યું, પછી એ હસ્યો એવું
મોહિનીને લાગ્યું.
‘ખબર?’ મોહિનીનો અવાજ ઊંચો થઈ ગયો, ‘ખબર તો છે જ ને…’ ડ્રેસરમાંથી ધીમા અવાજે થતી
વાતચીતને કારણે શામ્ભવી સહેજ સજાગ થઈ ગઈ. એણે ડ્રેસરના દરવાજા પર કાન માંડ્યા, ‘એ જે કાગળ લઈને
આવી છે એ બધા સાચા છે.’ બહાર કાન માંડીને સાંભળી રહેલી શામ્ભવી દરવાજાની સહેજ વધુ નજીક આવી, ‘પેલો
આપણા ઘરમાં મર્યો, એ વાતની જાણ જો એના ભાઈને થશે તો કોઈને નહીં છોડે.’ મોહિની દબાયેલા અવાજે બોલી
રહી હતી, પરંતુ ડ્રેસરના દરવાજા એટલા મજબૂત નહોતા કે, શામ્ભવી સાંભળી ન શકે, ‘આપણે જે રહસ્યને 13
વર્ષથી ઘરમાં જ દાટી દીધું છે એની ભનક પણ લાગશે તો એ માણસ આખા પરિવારને ફૂંકી મારશે.’ મોહિની કહેતાં
કહેતાં ધ્રૂજતી હતી, ‘તું બચી જઈશ, એમ નહીં માનતો. તું પણ…’ એણે કહ્યું, ‘મને ડર લાગે છે.’
‘તો જા…’ ઋતુરાજ કંટાળ્યો હતો, ‘જઈને બકી માર.’ એણે વધુ તોછડાઈથી કહ્યું, ‘સહેજ પણ અક્કલ નથી
તારામાં.’ એણે ખૂબ ચીડ અને ગુસ્સાથી કહ્યું, ‘ડરીશ તો મરીશ. કાગડી છે શામ્ભવી, તારી આંખો વાંચી લેશે. તું નહીં
બોલે ને એ પણ સાંભળી લેશે, એ કૂતરી. જો ગરબડ કરી ને તો… મરશો બધા.’ ઋતુરાજે વાત પૂરી કરી, ‘હું પહેલાં
દિવસથી તને કહું છું કે, કશું બન્યું જ નથી. મગજની સ્લેટ કોરી કરી નાખ, પણ તું તો રોજેરોજ ગોખી ગોખીને એ જ
પ્રસંગ યાદ કર્યા કરે છે. જા મર.’ કહીને એણે ફોન કાપી નાખ્યો. સેલફોન હાથમાં પકડીને થપ્પડ ખાધેલા બાળકની
જેમ ડઘાયેલી મોહિની નગ્નવસ્થામાં ઊભી હતી. એની આંખોમાંથી આંસુ સરી રહ્યાં હતાં. શ્વાસ અટકી અટકીને
ચાલતો હતો. એણે મહામહેનતે કબાટ ખોલ્યું, ઉપર પડેલા આંતઃવસ્ત્ર અને પછી જે દેખાયાં તે કપડાં પહેરીને એણે
સ્વયંને સ્વસ્થ કરવાનો પ્રયાસ કર્યો. બે-ચાર ઊંડા ઊંડા શ્વાસ લઈ એણે ડ્રેસરનો દરવાજો ખોલ્યો ત્યારે શામ્ભવી ફરી
પાછી એ જ સોફામાં નિરાંતે બેઠી હતી.
‘થઈ ગઈ વાત?’ શામ્ભવીએ સાવ સહજતાથી પૂછ્યું.
‘હેં!?!’ મોહિની પકડાઈ ગઈ, ‘કઈ વાત? કોની સાથે?’ એણે સ્વસ્થતા જાળવવાનો પૂરો પ્રયાસ કર્યો.
‘જો મોહિની! આ છેલ્લીવાર કહું છું…’ શામ્ભવી એટલી નજીક આવી ગઈ કે, એના શ્વાસ મોહિનીના ગાલ
પર અથડાવા લાગ્યા, ‘સાચું કહીશ તો ફાયદામાં રહીશ.’
‘શું કહું સાચું?’ મોહિનીનો અવાજ ફાટી ગયો, ‘ક્યારની મારી પાછળ પડી છે… મને કંઈ ખબર નથી. પૂછ
તારા બાપને… તારા કાકાને…’ એ ઊંચા અવાજે બરાડી રહી હતી. એનો અવાજ સાંભળીને ઘરના નોકરચાકર,
જડીબેન સહુ દોડી આવ્યા અને મોહિનીના દરવાજાની બહાર ઊભા રહી તમાશો જોવા લાગ્યા, ‘સાચું કહીશને, તો
અહીં ઊભી નહીં રહી શકે તું. જે માને બચાવવા ધમપછાડા કરે છે ને એનું મોઢું પણ જોવા તૈયાર નહીં થાય, તું. તારો
બાપ… બધું જાણે છે તેમ છતાં કેમ જેલમાં પૂરી રાખી છે, બૈરીને? પૂછ એને…’ મોહિની જોરજોરથી બૂમો પાડીને
બોલી રહી હતી, આંખોમાંથી આંસુ સરતાં હતાં, નાકમાંથી પણ પાણી વહેવાં લાગ્યું હતું. ઉશ્કેરાટમાં એનું શરીર
ધ્રૂજતું હતું, ‘જા જા… કર તપાસ. શોધી કાઢ સત્ય… તારી માનો કાળો ચહેરો તારી સામે આવશે, ત્યારે સમજાશે તને કે
સત્યની કિંમત શું છે.’ મોહિની કોઈ કપાયેલા વૃક્ષની જેમ ધબ્ દઈને જમીન પર બેસી પડી. એણે ત્યાં ઊભેલા નોકરો
ઉપર પોતાનો ગુસ્સો ઠાલવ્યો, ‘સરકસ ચાલે છે, અહીં? ગેટ આઉટ…’ ડરેલો સ્ટાફ ત્યાંથી ભાગી ગયો.
‘વ્હોટ ધ હેલ યુ મીન?’ આ પૂછતાં પૂછતાં શામ્ભવીના પેટમાં ફાળ પડી. મોહિની ખોટું તો નહોતી જ કહેતી.
એના પિતા જાણતા હતા કે, મા જીવે છે, જેલમાં છે. ઘરમાં સૌ જાણતા હતા તેમ છતાં રાધાને ત્યાં જ રહેવા દેવામાં
આવી… કેમ? આ સવાલનો જવાબ શામ્ભવીને જડતો નહોતો. સહુ કેમ રાધાના અસ્તિત્વને નકારતા હતા? કોઈ
શામ્ભવીની મદદ કરવા કેમ તૈયાર નહોતું? આ બધા સવાલો અચાનક ભૂતોની જેમ શામ્ભવીની આસપાસ નાચવા
લાગ્યા… એને મોહિનીના રૂમની દિવાલો ગોળ ગોળ ફરતી લાગી. એ પણ મોહિનીની બાજુમાં બેસી ગઈ, ‘શું કહેવા
માગે છે? મારી માનો કાળો ચહેરો, એટલે? એણે શું કર્યું છે?’
શામ્ભવી સહેજ ઢીલી પડી, એ જોઈને મોહિનીએ બાજી પલટી, ‘લફરું.’ શામ્ભવી અવિશ્વાસ અને આઘાત
સાથે મોહિનીની આંખોમાં જોઈ રહી. મોહિનીએ આગળ કહ્યું, ‘તારી માનો પ્રેમી એને મળવા આવ્યો હતો. અડધી
રાત્રે…’ શામ્ભવીની આંખોમાં અવિશ્વાસ વધતો ગયો, ‘મોટાજીએ એને જોયો… તું મોટાજીને ઓળખે છે.’
મોહિનીએ બે આંગળીઓ ભેગી કરી રિવોલ્વર બનાવી અને ગોળી છોડવાની એક્ટિંગ કરી, ‘મોટાજીએ તારી મા પાસે
જ એનું ખૂન કરાવ્યું.’
‘ના…’ શામ્ભવીએ ડોકું ધૂણાવ્યું. એની આંખોમાંથી આંસુ વહેવાં લાગ્યાં. આઘાતથી એનો અવાજ રૂંધાઈ
ગયો, ‘આ… આ ખોટું છે.’ એણે કહ્યું. મોહિની હસી પડી. એનો દાવ નિશાના પર લાગ્યો હતો.
(ક્રમશઃ)